Студэнты УА ВГАВМ на экскурсіі ў музеі мемарыяльнага комплексу «ХАТЫНЬ»
22 сакавіка – сумная дата ў народным календары Беларусі. Гэты дзень мы перажываем з асаблівым болем: 81 год таму вёска Хатынь з усімі яе жыхарамі была спалена дашчэнту фашысцкімі захопнікамі і іх паслугачамі.
Больш за 200 вёсак падзялілі горкі лёс Хатыні ў гады Вялікай Айчыннай вайны, так ніколі і не адрадзіўшыся. Звыш 10 тысяч вёсак і вёсак пацярпелі падчас акупацыі. Страшныя пацверджанні зверстваў фашыстаў на беларускай зямлі выкрываюцца дагэтуль. Шматлікія факты сведчаць аб мэтанакіраванай палітыцы генацыду ў адносінах да насельніцтва Беларусі, якую ажыццяўлялі нацысты.
Студэнты 2-4 курсаў факультэта ветэрынарнай медыцыны і біятэхналагічнага факультэта, а таксама намеснікі дэканаў па выхаваўчай рабоце Собалева Ю.Г. і Шаміч Ю. У. пры падтрымцы першаснай прафсаюзнай студэнцкай арганізацыі УА ВДАВМ наведалі музей пры мемарыяльным комплексе «Хатынь».
Усяго ў музеі шэсць залаў. Кожны прысвечаны пэўнаму перыяду ў гісторыі беларускага народа. Выставачная прастора паэтапна знаёміць з гісторыяй буйных ваенных канфліктаў і трагедыямі мірнага насельніцтва.
Першая зала ахоплівае перыяд гісторыі Беларусі з X па XX стагоддзе. Ён нагадвае пра асноўныя ваенныя канфлікты, якія пранесліся па нашай зямлі. Другая апускае ў атмасферу пачатку Вялікай Айчыннай вайны: парушэнне звыклага ўкладу мірнага жыцця, першыя ахвяры і разлучаныя сем’і. Наступная зала раскрывае тэму акупацыі, канцлагераў, масавых расстрэлаў і выжывання мірнага насельніцтва ў нечалавечых умовах. Чацвёрты прысвечаны спаленым вёскам. У дадатак да інсталяцый у ім устаноўлены святлодынамічныя экраны, якія ствараюць эфект знаходжання ў падпаленым хляве.
Пятая зала – прастора памяці. На сценах выбітыя назвы населеных пунктаў, якія пацярпелі ад захопнікаў. Калышуцца на ветры каласы – сімвал таго, што нават пасля самай страшнай вайны жыццё працягваецца. Заключнае памяшканне дэманструе гістарычныя даследаванні трагедыі вайны, адлюстроўвае гісторыю стварэння мемарыяльнага ансамбля «Хатынь».
Студэнты былі ўзрушаныя ўбачаным, задавалі мноства пытанняў экскурсаводу. Абмяркоўваўся маштаб трагедыі і неабходнасць захавання гістарычнай памяці.
